Ars poetica

Ile razy od ludzi to słyszę:
- Tak już dzisiaj wierszy się nie pisze,
Kto do rytmu, rymów myśl nagina,
Nie poeta jest, a kataryniarz.

Jak tłumaczyć mam, że wiersz czasami
Szumi w lesie, wije się ścieżkami,
Jak mgła sina po łąkach się snuje,
A ja tylko te wiersze spisuję?

Że gdy gwiazdy na niebie mrugają
Z nieba wiersze na ziemię spływają,
A jeżeli zza chmur błyśnie pełnia,
To już wiersz mnie po prostu przepełnia?

Kto uwierzy mi, że wiersze biegną
Z dali do mnie, jak fala do brzegu
I że dają mi piękno odnaleźć,
Tam, gdzie się go nie spodziewam wcale?

Kto pomyśli, że wiersze są w drzewach?
Gdy w las wejdę, że wiersz mnie owiewa,
Ja go tylko spisuję, jak umiem,
By mu nie dać zaginąć w drzew szumie.

Śpiewaj wierszu w wietrze, w ciszy polnej,
Ja spisuję ciebie nieudolnie.
Śpiewaj wierszu, śpiewaj wciąż na nowo,
Nie daj tracić kolorytu słowom,
Nie zamilknij, nie giń gdzieś w oddali
Tyle musisz tu jeszcze ocalić!

autor

jastrz

Napisany: 2009-07-08 Dodano: 2018-07-09 00:19:13

Ten wiersz przeczytano 1398 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie