ARTEMIDA

...las moim domem...

Jak Artemida upolowałam Cię strzałem celnym,
w nienaruszony skrawek serca trafiając,
zamknęłam uczucia w słowach kilku,
byś poczuł czym jest radość spełnienia,

Mój biedny Akteonie,
dziś Cię wołam w nadziei,
ze słów tych nie usłyszysz,
że nie starczy Ci sił by walczyć,
z uczuciem o przetrwanie

Walka ta bezskuteczna,
bo nim ją podjąłeś,
fiaskiem zakończona,
Twoja siła uczuć niewypełniona,
w sercu, w mroku duszy zagubiona.

Dziś znów wyruszam na łowy,
łuk w ręce trzymając,
z myślą, że nigdy już nikogo
tak nie zranię śmiertelnie,
jak Ciebie na całunie miłości ,
składając w ofierze,
wśród skowytu psów,
które straciły swego Pana.

autor

Klasyczna

Dodano: 2008-02-15 19:07:00

Ten wiersz przeczytano 1499 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie