Ataraksja

Mojemu pokoleniu. Ku przestrodze.

Mówią, że mamy już wszystko
Zdjęcia - martwe pomniki codzienności
Listy - w nich słowa z poliestru
I wdzięczny uśmiech wyrobiony
złotą kartą kredytową

Powinnam klęczeć i po rękach całować
Moich miłosiernych zbrodniarzy sumienia
Hipokrytów co w pogardzie mają hedonizm współczesności.

Powszechna remitologizacja.
.Syzyf i Prometeusz.
Już mieliśmy paru takich co życie oddali
Aby ogień w ludziach wskrzesić.

Pytam - po co?

Przeżyliśmy Literatów. Poetów. Bohaterów.
Przeżyliśmy siebie i wszystkie ideały.
Zostały nam myśli głośno czytane.
Wpatrzeni tępo w jednako upiorny świt
Oddajemy się z rozkoszą własnej obojętności.

Kimże jesteś człowieku?
Gdzie są twoje lata kruche
dawno minione?
Gdzie twoja zapisana karta?

O czym będzie twoja historia
jeżeli nie wiesz o co mógłbyś zawalczyć?

.Miniemy.

Bez pamięci, rapsodów żałobnych i pomników najtrwalszych.
Przekwitli jak kwiaty bez ziemi walczące o oddech w wazonowej wodzie.

Zrozum - miniemy
Nikt nie zanuci nawet melodii najcichszej.
Nad grobem ktoś powie:

Zostawili po sobie wymarłą cząstkę człowieczeństwa


Zostawili po sobie...

.I nikt nie zapamięta.

autor

mocca

Dodano: 2009-02-13 23:01:49

Ten wiersz przeczytano 710 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie