baśń tysiąca

kochał ją
po swojemu
tak między słowem a słowem
kwiaty na plecach malował
fioletowe
i twarzy

przez tysiąc dni
i nocy
w różach krwi
na poduszce pachniały
obolałe skronie
i miękkie usta
w jego pięści
zamknięte
milkły

nikt więcej nic nie wie
nie słyszał
on tak ją kochał
po swojemu
wie pani jak to jest

tylko czasami
jakby westchnienie
skomlało żałośnie
w spękane kości ścian
upchnięte
i te jej oczy smutne
w oknie tęsknie zawieszone
żal było
no żal

nikt więcej nic nie wie
nie słyszał
wie pani jak to jest

...to ten krzyż po lewej gdzie ziemia wciąż czarna, świeża

autor

mollina

Napisany: 2019-10-05 Dodano: 2020-01-07 18:41:35

Ten wiersz przeczytano 736 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie