Baśń wspólczesna

..dla Ł...

Na ruchliwej ulicy dziewczyna stała

w cieniutkiej kurteczce dżinsowej,

twarz śliczna - choć całkiem biała

wciąż nad komórką pochylała głowę.

Wiatr mroźny rozwiewał jej włosy

błyszczące jak mleczna czekolada,

na bardzo duże i błyszczące oczy

cień smutku i bólu wielkiego padał.

Nagle obok jakiś chłopak się zjawił,

wcisnął w jej dłonie białego skręta,

odebrał kasę, zapalniczkę zostawił,

odszedł ...i o niej już nie pamiętał.

Drżącą dłonią skręta podpaliła,

dymem się zaciągnęła głęboko…

Ludzie spieszyli, ona dalej paliła

i nagle zabłysnęło jej smutne oko.

Zobaczyła w blasku dom rodzinny,

mamę zabieganą, wciąż zapracowaną,

słyszy głos, lecz zimny i taki inny

- czemu mnie kochać przestałaś, mamo?

Zaciąga się znowu, chłopaka zobaczyła,

odwrócił się szybko do niej plecami.

Ona w komórkę jeszcze popatrzyła…

-czemu bawiłeś się moimi esemesami,

gdy świat mój się cały nagle zawalił ?

Mróz coraz większy, śnieg się bieli,

ciepły powiew poczuła z oddali…

To babcia ją kładzie w białej pościeli

-babciu, tak dobrze mi tutaj z tobą,

zabierz mnie już do swego świata…

ty mnie kochasz, weź mnie z sobą…

I już ciemność dziewczynę oplata,

ciało zimne, skostniałe z mrozu,

przechodnie spoglądali ciekawie,

gdy przyszło dwóch z radiowozu…

Ulica cała w świątecznej oprawie,

srebrne śniegu gwiazdki na włosach

uśmiech na martwej już twarzy…

Komórka wysłała ostatniego esemesa…

A dziewczynie już nic złego się więcej nie zdarzy.

autor

nulinka

Dodano: 2007-12-02 10:13:07

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie