bez

gdzieś w odległym kącie szarego ponurego życia
usiadła zmęczona widząc-czując-dotykając tego czego nikt nie chciałby
ból tak potworny że nie pozwala zachłysnąć się powietrzem nawet
a ciało zgarbione zwinięte w kłębek zastygłe w niemej pozie
a dusza tępo zapatrzona w dal, nie reaguje na ukłucia kolców róży
a robaczywe myśli z prędkością światła krążą w głowie rozbiegane
co dalej, co będzie dalej, jak, jak, jak...to
bez przystanku, bez celu, bez sensu, bez
był piękny tej wiosny

autor

lena31

Napisany: 2006-01-12 Dodano: 2006-01-17 11:22:35

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie