Bez pamięci

Głęboko, w drewutni jadalnych salach,
gdzie nie my, lecz cień żre - emocji danie,
do siebie szemrzą... Co w tych miejscach działa,
gdzie nie sięga oczu, uszu władanie?

Czy to kogutów łby na drewna składzie,
jucha przez trociny, drzazgi wchłonięta?
Oko zawodzi, a wiatr palec kładzie
na dźwięków ustach. Śpi Drewutnia śnięta.

Stuknięcie - drzwi do ich futryn przywarło.
Lśni okolica - barw złudnym spokojem.
Sto zapomnianych mitologii zmarło,
baśni. O nich, jak ty, wspomnieć się boję.

Ślepia kurzy odpad rozwarł w agonii,
w ich toni ognik tańczy, on przypomni
legendy o pasie ojczyma, uśmiechu,
na który spadały łzy w burz pośpiechu.

autor

Sigul

Dodano: 2006-09-13 06:41:59

Ten wiersz przeczytano 618 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie