Bezdomna

W odpowiedzi na wiersz "Sandała"

Myślałeś, że to ja...zagubiona istota...dzisiaj w nocy, zapukałam do twojego okna.
Myślałeś, ze to ja...stałam tam na progu...
zmarznięta, przemoczona do ostatniej nitki niepokoju, wystraszona każdym skrawkiem duszy.
Wierzyłeś, ze to ja w jednym swoim ufnym spojrzeniu ofiaruje Ci, każdą myśl,
zwątpienie, łzy, marzenia, wiarę, uśmiech, radość. Mówiłeś to ją się zaopiekuję -bezbronną- to jej imię zapisze w swej duszy jak treść najpiękniejszego poematu.

Bezdomna-taka moja prawdziwa natura.
Jak to można zatrzymać dla siebie powiew letniego wiatru?
Jak skryć w swych ramionach, zamknąć w ściśle wyznaczonych granicach?
Próżna to sztuka, nie wiesz skąd przybywam i dokąd podążam.
Spójrz, nawet mnie nie widać, że jestem poznajesz, gdy drzewa z pokorą skłaniają swe konary.

...a jednak wiedziałam że Twój wiersz jest dla Mnie

autor

alter ego

Napisany: 2007-02-09 Dodano: 2007-02-09 22:21:31

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie