Bezdomny

Ide przez ludzi świat, wokół pędzi głośny wiatr,
Przemierzam sam mnóstwo dróg, jak gdyby ścigał mnie jakiś wróg,
Spotykam kolege-rozmawiam z nim, lecz odchodzi, bo innego widzi już,
Widzę kolezankę, macham jej na wznak,
lecz ona z kimś innym, więc odmachać jej nie w smak,
Po drodze wpadam na kolejną, przemierzam z nią szlak,
lecz co ta za rozmowa, jak ma ona w głowie cały świat,
a dla mnie miejsca nie może znaleźć i tak,
Rozstanie- ją wesołość ogarnęła, a mnie samotność wzięła,
Lecz pytam się co to za świat? Skoro tak naprawdę,
przez całą drogę towarzyszył mi tylko wiatr...

Będąc na zawsze sam...

autor

Wojciech Z

Napisany: 2005-11-01 Dodano: 2005-11-01 10:41:44

Ten wiersz przeczytano 539 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie