Bezsenne noce. Proza.

Spoza nieba smutnego i szarego przebija się
jesienne słońce pokrywając miodowym odcieniem
czerwień i bursztyn klonów.
Dzień zbliża się ku końcowi, a wraz z nim napływa
przenikliwy chłód mgłą okrywając ziemię
przyćmionym, niebieskawym zmierzchem.
Wiatr wzdycha i zawodzi za oknami,
czeka ją kolejna bezsenna noc. Wspomnienia
trącają struny serca o miłości, która
przed laty zakwitła jak róża niosąc ze sobą
śmiech i łzy, urok całego świata, gdy budząc się
w jego ramionach pulsowała w niej energia szczęścia,
czuła się częścią ziemi i nieba.
Teraz zgasło jakieś wewnętrzne światełko,
jakby ktoś zdmuchnął lampę, a wydobywa się z niej
słodka woń zeschłych płatków.
Wiedziała, że go nie powstrzyma, równie dobrze
mogłaby starać się zatrzymać wiatr…
Godziny nocne wloką się jak tygodnie,
muzyka dawno się już skończyła,
jedynym dźwiękiem jaki przerywa ciszę w pokoju
jest tykanie starego zegara z figurką srebrnego amorka.
Okrągła tarcza księżyca spoza kosmatych chmur
szyderczo uśmiecha się kpiąc sobie ze wszystkiego,
deszcz łez spływa po policzkach…

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2010-09-23 Dodano: 2010-10-23 16:22:22

Ten wiersz przeczytano 1326 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie