Bezsilność

Z naszego piekiełka, wyjść długo nie mogę,
Choć miejsca tam dla mnie nie ma, nie było.
Przy drzwiach stoisz i ogień wrzący wzniecasz,
Nie chcesz mnie, lecz odejść nie pozwalasz.

Myśli krwią haftują wzory na firanach
I duma o przetrwanie z niepewnością walczy.
Dziwne te nasze czcze zmagania, gdy jesteś
Tak dawny, odległy, dla ust zbyt bliski...

Miłość naiwnie rzeźbisz z waty,
Wierzysz w trwałość swego monumentu-
Ja już od wczoraj dać wiary nie mogę.
Lawa w żyłach płynie i woda miast mózgu,
Szpony zbyt silne by szczęście uchwycić.

Ciało wije się z bólu, szlocham i stękam,
Wymyśloną nitką, dłonie mam związane.
Walczę zacięcie, by nie wygrać z Tobą,
By odejść i zostać, spłonąć i przeżyć.

autor

Wiktoria Szalona

Dodano: 2010-04-28 15:05:06

Ten wiersz przeczytano 615 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie