Słońce

Jestem małym promyczkiem,
który co dnia wędruje po nieba jasnym błękicie,
narodziłam się w jego ramionach nieskończonych,
po to, by móc oświetlać Twe życie,
by światłem swym dzielić się, gdy trafisz w mroku szpony,
przy Tobie trwam, gdy zasypiasz i budzisz się o świcie.

Lecz nie chciałam lśnić samotnie,
dlatego Ty moim cudownym słońcem się stałeś,
by otulić mnie swym ciepłem i w całość ze mną złączyć,
blask swój złoty mi ofiarowałeś,
mkniemy odtąd razem, niczym skrzydlaty rumak rączy,
zamieszkałam w Twoim sercu i Ty w moim zamieszkałeś.

Wierzę, że to słońce,
nie zostanie przyćmione przez nawet jedną łzę małą,
swej wędrówki nie zakończy i za horyzont nie zajdzie,
ani nie skryje się za chmurką białą,
jedno drugie w potrzebie zawsze w porę odnajdzie,
i zanurzy się w tej miłości już na wieczność całą.

autor

i.g.

Dodano: 2008-05-01 11:52:29

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie