Bezsilonść

Nowa refleksja co do cierpienia istnienia
Nie umiem i nie chcę nieść dłużej tego brzemienia

Jestem zapatrzony w piękne oblicze
I choć powiedzieć coś chciałbym, milczę...

Jak grób samotny, bezimienny w poru szczerym
Sam zamknięty w samym sobie dwoje liter jest na grobie

„Ja”

Widnieje skromna transkrypcja,
Którą sam wybrałem na początku lipca

Kim „Ja” jestem się nie dowiesz
Mogiła milczy, Ona pyta: nic nie powiesz?

Bezszelestnie tańczą słowa w mej gardzieli
Ranią usta, podniebienie niczym roje trzmieli

Jam jest mumia, trup prawdziwy
Co miłością z wierszy się jedynie żywi

Jestem w trumnie, tuż pod ziemią, wiję się i krzyczę
Lecz grób głuchy- ja prawdziwy milczę

To ostatnie są podrygi nieboszczyka
Tam jest ciasno, ciemno, strasznie, już dostaje bzika

Wszelkich strachów się wyzbędę
Mowę chcę odzyskać, aby chwalić Twoje piękno
Jak osiągnąć swoje cele?
Nie dasz rady, nie potrafisz i nie sprostasz tym zadaniom
Więc cóż mi pozostaje?
Nocą złożę przysięgę na duszy i ciele
Wszelkiej miłości się wyrzekam raz na zawsze
Na kobietę jako piękno warte opisania patrzeć
Bo ja kocham Cię do tego stopnia
Że nie powiem Ci ni słowa o miłości mojej
Nie chcę psuć tego co jest piękne- Ciebie
Żyj w niewiedzy, tak już lepiej będzie
Niż byś cierpieć miała z mojego powodu
Człowieka trupa, co głos wydaje śmieszny
Co niczego dać nie może
Co osobą swoją niszczy i przypala

Wiedz Jedyna, że Cię kocham aż do tego stopnia

autor

Danillo

Dodano: 2006-11-01 16:53:20

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie