Bezszelestnie

o jesieni

Odchodzi, gubiąc po drodze kiście winogron,
wykwintne wina osłodzą zimowe wieczory.
Z rozpaczy załamuje ręce widząc, jak wiatr
bezdusznie strąca z drzew wyblakłe liście.

Stojąc na dywanie nasączonym deszczem,
z żalem pochyla się nad letnimi dziećmi
wczoraj zielonymi, jakże dziś odmienione;
po złocieniach, purpurze nie ma ani śladu.

Mgła, złowrogie chmury towarzyszą damie
błądzącej po posesjach w płowej pelerynie,
żegna wygaszone ogniska, puste balkony,
zanim odejdzie w każdy kącik chce zajrzeć.

Wyziębionej przyrodzie do snu coraz bliżej,
tylko patrzeć jak ponowa na dachu zagości,
ludzie przed mroźną zimą okna pozamykali,
w bujanych fotelach będą marzyć o wiośnie.

autor

_wena_

Napisany: 2015-11-18 Dodano: 2015-11-18 13:39:38

Ten wiersz przeczytano 4909 razy

Oddanych głosów: 95

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie