.Białe róże...

Cisza...Rozlegająca się wokoło,
Uwieńczone kroplami krwi młode czoło.
Błagając od życia przebaczenia,
Wbija sobie kolejny nóż upokorzenia.
Dusza,która sens życia dawno straciła,
Która za jedyne wyjście,śmierć wyznaczyła...

Teraz tylko słychać słowa modlitwy-smutne,
Jakie życie jest niesprawiedliwe,złe i okrutne.
Tylko grób kwiat biały pokryje,
Wciąż tą samą osobą jestem-lecz nie żyję.

Grób białymi płatkami róż owiany.
Kiedyś zagoją się bolesne rany...
Czemu życie mnie zabrało?Czyż serca dla mnie nie miało?
Czemu żyć dobrze mi się nie udało?!

autor

myszQa

Dodano: 2005-12-02 20:40:59

Ten wiersz przeczytano 557 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie