Białe wzgórza. Poemat astrofizyczny

Tako nam rzecze astrofizyka,
że czarne dziury są w galaktykach,
skąd już nie wymknie się żaden promień
ni jeden atom, ni czegoś strumień.
A ja wam powiem wersję przeciwną,
wręcz szokującą i dla was dziwną,
że we wszechświecie pełno wzgórz białych,
całkiem przyjemnych i nie tak małych.

Nie czarne dziury, lecz wzgórza białe,
takie jest moje twierdzenie śmiałe.
Każde jest wielkie - setki parseków,
czy wyobrażasz sobie, Człowieku?

Padną pytania, w mass-mediach burza:
co tam się mieści w tych białych wzgórzach?
Słuchaj cierpliwie, uczony bracie,
miłość tam mieszka w em-ce-kwadracie!
Płynie miłości obfitość kwantów
prościutką trasą bez żadnych kantów.
To nie fantazja, choć wszyscy w szoku,
trudno zrozumieć to w jednym kroku.

Nie czarne dziury, lecz wzgórza białe,
takie jest moje twierdzenie śmiałe.
Każde jest wielkie - setki parseków,
czy wyobrażasz sobie, Człowieku?

Mają te wzgórza horyzont zdarzeń
tylko przyjaznych i dobrych wrażeń.
Dziesięć do setnej energii w kwantach
a miłość śpiewa piękne bel canta.
Czystej miłości słodkie obłoki
barwią swym światłem kosmosu mroki.
Czy blisko Ziemi są wzgórza białe?
Taaak! ku nam płyną mgławice całe!

Nie czarne dziury, lecz wzgórza białe,
takie jest moje twierdzenie śmiałe.
Każde jest wielkie - setki parseków,
czy wyobrażasz sobie, Człowieku?

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2014-12-31 Dodano: 2015-10-19 13:00:02

Ten wiersz przeczytano 1359 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie