Biały żagiel jesieni

Biały żagiel jesieni

Ogarnąć ręką pośpiech by deszcz wolno padał
Wstąpić na piedestał z wysuniętą ręką w ciemność
wskazując na drzwi za którymi suche trawy
a mnie się marzy kropla na twarzy

Otworzyć przepaść, rozsuwając bramę słońcu
i nagie ramiona dla pocałunków
Wtulić się w krzak bzów nabrzmiałych wonią
Zakołysać sobą by być widocznym w tłumie
lub ulec snu łagodnemu znużeniu
ja tego dziś nie umiem

Patrzę w nocna przestrzeń przyprószoną rosą
to kwitnący żagiel ? gwiazdy w oczach rosną
Rozgarniam ich chmary na nieboskłonie
szukam tej jedynej, jej się miłością pokłonie
Ona mi noc w noc przypomina w moich snach
że ma swoje imię, i boskie ramiona nagie
Płynę nocą, rozwijam dla niej biały żagiel

Autor:slonzok-knipser
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2012-10-09 Dodano: 2012-10-10 05:59:09

Ten wiersz przeczytano 580 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie