Biegła

Biegła po chmurach… Ta lekkość…
Ten ciepły, pachnący ociężale wiatr, dmiący od zachodu.
I te promienie słońca, które oświetlały chmury,
Nadając im z czasem coraz bardziej purpurowy odcień.
Tak… To było cudowne.

I wisiała nieruchomo w powietrzu, patrząc,
Jak powoli w jej stronę płynie złocisty obłok.
Przepłynął przez nią, a ona wzdrygnęła się.
Osiadły na niej miliony kropelek, które mieniły się w zachodzącym słońcu.

Nagle wszystko wokół stało się oślepiająco złote,
A po chwili zrobiło się nieco chłodniej i ciemniej;
Słońce już zaszło. A ona jeszcze tam była i patrzyła,
Jak cudowny wobec niej może być ten świat.

autor

Ewa

Napisany: 2005-03-05 Dodano: 2005-03-05 11:10:05

Ten wiersz przeczytano 804 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie