Biołe mentyle

wiersz gwarowy

Biołe mentyle

Bocys, jako wtej kurzył śniyg
i praskoł nom w ocy…
My ku sobie przytuleni
i miłościom odurzeni…
jak miłość śniegowyk mentylów
wsędyj ik mocki i telo,
pewnie nos zaurocył.
A nom wiecnie casu było mało
i bywanio ze sobom brakowało…
Ka się ta miyłość bielućko podziała…
co swojom niewinnościom
w ocy zazierała…
Jak tyn śniyzek bioły,co śkli się śrybłem
i w słonecku świyci…
nie straciyła się nika ani nie podziała…
nalazły jom nase dzieci…
Patrzojcie furkajom wsędyj
mentyle biołe,
do zimowej miyłości gotowe…


mentyle motyle kurzy pada praskać rzucać prasnąć przewrócić się mocki dużo bywanie przebywanie zazierać zaglądać śrybło srebro…

autor

skorusa

Dodano: 2009-02-16 00:00:50

Ten wiersz przeczytano 1410 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie