błaha sprawa...

Mech rozłożył na kamieniu
swój kożuszek brązowawy
i skierował wszystkie wdzięki
do leżącej obok Trawy:
- Pani taka jest soczysta,
sztyleciki lśnią świeżością,
lecz nie dadzą ukojenia,
ludzkim obolałym kościom.
Jam jest jako atłas gładki –
puszy Mech się oraz szczerzy.

- Pan, żeś mchem jest drogi, panie,
niech pan spojrzy, gdzie pan leży.
Zawsze w cieniu, przerośnięty,
pożółknięty jak z musztardy,
żeby zasnął kto na panu,
musi łeb mieć dobrze twardy.

Ten ich dialog wlókł się długie,
ciemne noce i poranki,
aż się do nich wnet dobrała,
stara koza ciotki Hanki
i pożarła mech wraz z trawą,
nie dumając nad tematem.

Tak to jest, gdy błaha sprawa,
jest dla kogoś całym światem.


księżycowe karesy ...

w mglisty peniuar odziane cienie
okryte tchnieniem perlistym
kąpiel upojna w kroplach deszczowych
dotyk nad wyraz przejrzysty

w karesie pieszczot miękko zawiana
rozmywa w ciszy woale
przeciska kształty pomiędzy palce
w aromatycznym mleczszkwale

powaby wiotkie w formie strukturze
w świątyni nagiego ciała
nad celebracją kroczącej czerni
w namiętnych szeptach rozwiała

marzenia o tej chwili zachwytu
dla których on w gwiazdach broczył
i cichy okrzyk w akcie spełnienia
blask rozświetlony w snach nocy

autor

niezgodna

Napisany: 2019-10-25 Dodano: 2019-10-25 13:41:43

Ten wiersz przeczytano 2108 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie