Blisko płomienia

(W. Damczyk i A. Łoś)

Wybiegłem ze swojego domu,
na pusta ulice
noc była gwieździsta, pomyślałem że teraz
tylko ja się liczę

lecz nie bylem sam,
w myślach nieznanych
biegnę wsłuchany w szept
kroków kochanych

raz zwalniam, raz przyspieszam
raz się zatrzymuje
i podziwiam
we wszystkim dookoła mój wzrok lokuję

napawam się widokiem tej jak grób
spokojnej nocy
wiem że do brzasku jeszcze daleko
mogę rozkoszować się z jej tajemnej mocy

po chwili ktoś przez mgłę się przedziera
i swym wnikliwym wzrokiem mnie mierzy
myślę - przyjaciel czy wróg?
jednak ta postać już w mą stronę bieży

nie ma czasu na ucieczkę
trzeba stanąć do walki
już jestem gotowy
pięści zaciśnięte

wokół pusty parking

mój umysł płonie, coraz mocniej i jaśniej
noc w bezruch zaklęta,
mgła mnie otacza coraz bliżej i ciaśniej
pochodzi do mnie, postać przeklęta
smukła i wzniosła, spokojną czernią muśnięta
uspokajam umysł, w jednej chwili przystaję
opuszczam dłonie, tą twarz którą widzę tak bardzo poznaję...

chwila zawahania, sekunda wątpliwości
ułamek niedowierzania i odrobina wzniosłości
i wiem

wiem
że mam przed oczami prawdziwy obraz
obraz, który mnie w snach nawiedzał
tak mocno nasiąkniętych nieraz goryczą
tak mocno jak bywają nieraz ludzie nasiąknięci
dymem z papierosa

miliona myśli nie mam w głowie
jest ich może kilka
i dwie najważniejsze
czy tak wygląda miłość?
czy może tak ona zamilka?

zamieniamy dwa słowa,
Ty mi mówisz "witaj"
ja to samo odpowiadam
i czekam
może o coś mnie jeszcze zapytaj?

i pytasz
widzę to w swoim odbiciu w Twych oczach
najpierw jest wyraźne, potem
jakby za szybą
przez deszcz zroszoną skryte

sam siebie o to samo pytam
i zostało mi tylko jedno
pochylam się w Twą stronę
aby poczuć ust Twoich ciepło

autor

yetti

Dodano: 2008-09-28 01:07:48

Ten wiersz przeczytano 593 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie