Boskość

Odrzućmy grzech i idźmy w stronę słońca ono nam poda jasne swe promienie. Krzyczeć nam trzeba od końca świata do końca że miłość przyniesie wyzwolenie.

Wszechświat w jedności Boską jaźń posiada.
To Bóg praojciec co w Miłości rodzi.
On to Swe cząstki w człowieka powkładał.
Lecz człowiek ducha stłamsił ,zapomniał skąd pochodzi.

Złych energii mocy zaczerpnął z ciemności.
Ciału hołd oddaje choć ono nie godne.
I coraz to dalej oddala się w złości.
Choć on sam Bogiem i słowa jego płodne.

I tak sam sobie, karę, szykuje za życia,
złego coś czyniąc, bo zapłacić musi.
I żeby powrócić do Boskiego bycia,
rodzi się znowu i znów swój krzyż nosi.

A kiedy odpłaci co sam wziął na barki,
i wyjdzie w miłości służyć braciom swoim,
już mu nie straszne o śmierci jakieś bajki,
on Bogiem przecież i w Bogu się ukoi.

Płaszcz swój zostawi co ciałem się zowie.
(Ciasny jakiś)
I po cóż to chodzić w ubraniu tym samym.
(Zadanie spełnione)
Dni syty już jestem, wtedy powie.
(Czas do Miłości)
Połączy swego ducha z Ojcowskim, kochanym.

Cząstkom Boga który jest Bogiem w Jedności

autor

Mirosław Broda

Napisany: 2006-05-22 Dodano: 2006-05-22 16:20:49

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie