Brak

Pozbawiony tego co kiedyś miałem,
ale nie dostając nic...
tyleż posiadając ile kloszard z ławki w parku
Nie mający niczego, nawet marzeń;
Zepchnięty w przepaść nicości
Obudzony ze snu
Przez ostrze prawdy kłójące jak nóż

Wyprany z marzeń i zniszczony przez świat
Samobójstwo
Powinności unikając co dnia, ze strachu
taki jestem ja

Z dnia na dzień pogłębiam się w otchłani
smakując prawdy cierń
Bez sensu istnienia, widzący jedno wyjście,
którego boję się
Samobójstwo!
Czy ktoś odczuje mój brak?

Życie jest przewlekłą formą agonii, a śmierć jest wybawieniem.

autor

AntyMoherDuHast

Napisany: 2005-10-26 Dodano: 2005-12-21 09:11:55

Ten wiersz przeczytano 443 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie