Bubel, nie bubel

PROZA

Nie wiedziała czym zająć ręce, chociaż robota dosłownie paliła się w nich. Mechaniczne gesty - rutyna, nienagannie oszczędne ruchy. Głowa nie znajdowała zatrudnienia. Ziemniaki obierały się same, sól wsypywała od niechcenia, a kurek gazowej kuchenki przekręcał się jakby samoistnie.
Zagwizdał czajnik - czas zalać kawę - jak zwykle trzy czwarte szklanki i ani kropli więcej. Potem cukier - niepełna łyżeczka - taka w sam raz dla lubiącej słodko-niesłodki smak napoju. Mleko, jak zazwyczaj, wypełniło pozostałą, wolną przestrzeń w szklance.

No i kawa na ławę! Ulubiony serial. Przecież nie da się pominąć kolejnego odcinka nienawiści o banalnie brzmiącym tytule: "Miłość, czyli opowieść prawdziwa". Znowu ta naiwna bohaterka - głupia jak but. I ta druga - groteskowo wredna, podstępna i wyzuta z przyzwoitości. I ten (Boże pomiłuj!) beznadziejny kochaś, którego niczym latarka w nocy, oślepiał domniemany iloraz inteligencji. Nie widział, bidula, jak wspomniana wredna małpa robi go w bambuko, a naiwniaczka wwierca się bawolim wzrokiem w jego zajebiste oczy. W romansach z intrygą tak właśnie ma być i już!

Kawa przestygła wystarczająco, by sączyć ją niespiesznymi łykami i przegryzać słonymi paluszkami. Wszystko jak zwykle. Poza pulsem spoczynkowym - 110 na minutę. Dawał oznaki życia, wymykając się niepostrzeżenie spod kontroli. Kontrola to przecież śmierć, powolna agonia. Niech choć serce szaleje jak wariat!

W TV scenka w szpitalu. Jakieś róże, rosół w termosie i lekarz odbiegający od zwyczajowej normy bezdusznego typka, czekającego na nieadresowane koperty.

Kawa już w połowie zutylizowana.

Następna scena pod gabinetem lekarskim. Wyżej wspomniana, wyzuta z przyzwoitości, udaje stroskaną przyjaciółkę. Wiedźma! Skąd w ludziach tyle podłości!?

Końcówka kawy gorzej smakuje, ale za to ostatnia kropla rozkosznie pieści podniebienie.

Koniec jest najlepszy: kochaś tuli zapłakaną, zatroskaną małpę! Debil! Gdzie on ma oczy!? Czyżby myślał wyłącznie wymiękającą częścią ciała!?
Ale w końcu to przecież normalne u facetów, w których jakaś swołocz wyceluje!

Ku... mać! Prąd zabrali!!! I nie wiadomo, jak pocałował małpiszona! Namiętnie, czy po ludzku - zwyczajnie!? Shit! Jutro przed południem będzie powtórka. Trzeba koniecznie obejrzeć! Nie można przegapić! Wystarczy, że życie przegapiła, stojąc w kolejce po bubel pt.: „Szczęście”.

autor

grusz-ela

Napisany: 2013-03-21 Dodano: 2013-03-21 18:37:10

Ten wiersz przeczytano 2045 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Groteska Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie