Butelka

Nabity w butelkę, jak przez szybę wyglądam
Porysowana, zakurzona, poplamiona...

W oddali grupa ludzi zamazana
Przerażeniem starannie poowijana
Szepczą cicho, ucho do ucha
Nie wytrzyma tego moja dusza
Dziewczyna się sama zabiła
Ponoć to jest moja wina

W tym szkle już zostanę, zrozumiałem,
Głupotą porysowana, krwią poplamiona...

Tyle życia posmakowałem
Ile sam udźwigać zdołałem
Wszystko, co chciała jej dałem
A później nagle zabrałem
Los jej dla mych rak za ciężki

Butelkę zakręciłem, więcej osób przygnębiłem.
Krwią napełniona, łzami doprawiona...

autor

DaT_czysław

Napisany: 2005-08-03 Dodano: 2005-08-04 10:22:06

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie