By wszyscy byli dobrzy dla siebie.

By wszyscy byli dobrzy dla siebie.



Gdyby tak pochwycić jeden promień tęczy.
Cały świat pomalować na różowo.
Wszystko odrzucić co ludzi męczy.
Cieszyć się każdą chwilą i żyć pokojowo.


Gdyby tak wszystkie smutki, jak ptaki odleciały.
Tam skąd już nie ma tu powrotu.
Tylko radość, dobroć i miłość by pozostały.
A ludzie żyli by bez sprawiania innym kłopotu.


By wszyscy byli dobrzy dla siebie.
I dobro wokół czynili.
Niebo było by na ziemi, a każdy myśli o niebie.
Człowieku, zacznij od siebie i bądźmy sobie mili.


Uczyńmy więc wszyscy, czyn niepojęty.
Dajmy ludziom serca swoje, a ich przyjmijmy serdecznie.
Każdy człowiek będzie wtedy święty.
W radości i miłości, tu na ziemi będziemy żyć wiecznie.

Słowa te i myśli Święte Pismo nosi.
Zasady i prawo od Boga samego.
Czyńmy to wszystko o co On nas prosi.
Żyć wiecznie będziemy,mając łaskę Jego.


Sławek


01.04.2007

autor

czarek50

Napisany: 2007-04-01 Dodano: 2007-04-21 08:29:12

Ten wiersz przeczytano 663 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie