Byłeś wiatrem. Proza.

Płonące pochodnie ustawione wokół ogniska wytyczały jasny krąg tworząc malowniczą zaporę ,pomiędzy tajemniczo szumiącym lasem świerkowym, a ludźmi. W środku ogniska na stosie płonęło wyschnięte drzewo, jakby łaknęło płomieni wysuwając języki ognia wysoko i chciwie. Z trzaskiem drobniutkie iskry strzelały w
ciemność nocy, ukazując chwilami bezchmurne niebo ze smugami cieniutkich pasemek. Zza szczytu góry wyłonił się błyszczący księżyc, świecąc w pełni lustrzanym blaskiem. Zalewając okolicę przejrzystym światłem, wydobywał z ciemności nocy zbocza pokryte białym puchem. Do jego towarzystwa dołączyły miliony świetlnych punkcików, błyszczących tuż nad ziemią wyglądających, jakby można było po nie sięgnąć, tak były jasne. Wszyscy oddychali rześkim balsamicznym powietrzem, oczyszczonym przez mróz.
Było wprost coś nieziemsko cudownego w scenerii tego spotkania i otaczającego piękna, gdy płomyki ognia tańczyły w oczach…
Teraz jest samotna, żyje wspomnieniami, które powoli zanikają.

Tamte piękne chwile, po kątach grają cicho na smykach tęsknoty. To on, który był całym jej światem, zasiał w jej sercu wichry namiętności rozpalając do granic wytrzymałości. Marzyła o jego miłości, i w trudnych chwilach tylko to, trzymało ją przy życiu. I chociaż czuła, że on jest jak wiatr, chciała go dogonić na skrzydłach marzeń. Teraz, czasami się łza w oku mała pojawi, ból ją przynosi
i w smutek oprawi….
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2013-02-16 Dodano: 2013-02-23 14:57:24

Ten wiersz przeczytano 1815 razy

Oddanych głosów: 36

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie