Cegły

Kiedy żyjesz życiem
Milionów szarych ludzi
Gdy w bladym kolorycie
Tanich snów się budzisz

Jesteś jak ta cegła
Skrajnie wypalona
Zwarta i przyległa
Równo ułożona

Pewnie myślisz sobie
Spokój znajdę tu
Lecz w tym dziwnym grobie
Śmierci mieszka chłód

Pomyśl o wolności
O błękitnym niebie
Obcej Ci radości
Śmiało, zajrzyj w siebie

Bo gdzieś pod gruzami
Pośród martwych pól
Pomiędzy cegłami
Budzi się król

W koronie uśmiechu
Witany należycie
W wesołym pośpiechu
Budzi się Życie...

autor

Ralf Odinsblade

Napisany: 2007-03-14 Dodano: 2007-03-15 20:53:07

Ten wiersz przeczytano 614 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie