U celu do celi na pokuty

Czemu krzyczysz?
Czemu grzechy liczysz?
Zaganiasz, żeby cię czyścić
Jesteś strachem czyśćca

Napominasz i nie zapominasz
Ciasno w moralną normę owijasz
Spowijasz wszystko co mam
Skrupulatnie liczysz ile komu dam
A wezmę sam, jak sobie rade dam

Twój mechanizm przy wadze wartości
Odważasz coś za każdy sprzeciw
Pomniejszasz i gonisz do poprawy

Dusisz winą, jak szubienica liną

Sumienie! Odłóż te kamienie!
Kaleczysz, nie leczysz i samo grzeszysz!
Ty nie wiesz co to ukojenie
Ciągle zadajesz cierpienie
Pragnienie rzucasz w czyśćca płomienie

Na szczęście nie panujesz niepodzielnie
Pewność siebie czasem się uweźmie
Wyleci z cienia zwątpienia, bez zastanowienia
Za nim podmuch rozproszy echa sumienia

Szczery ból odkryje prawdę
Gdy bez hamulców się odnajdę
Bez pytań i myślenia sumienia
Bez zadumy, pełen dumy
Jak samolot przez chmury
Wystrzał w cel...

...i z powrotem do kabury
Znów w ciasne sumienia kontury

autor

uUulotny

Napisany: 2006-02-25 Dodano: 2006-02-26 18:24:52

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Nieregularny Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie