Panta rhei

Głowę mą umieszczam w chmurach
Tam jest filozoficzny punkt widzenia
Niebo mam w zasięgu ręki

Niebieska boskość góruje
Szara rzeczywistość dołuje
Anielska biel mnie od niej oddziela

Widzę z góry świata ścieżki
Daleko, daleko odeszły gdzieś męki
Chmury puch unosi mnie miękki

Z kroplą deszczu spadam na dół
By ożywić ziemskiego świata padół
Podlać moje korzenie, bliskim podać ukojenie

Przepłynąć kilka chwil
Skruszyć milimetr betonowej rzeczywistości
By drążyć swe imię w dziejach ludzkości

Woda nie myśli czemu płynie
Daje życie!
To jest jej sens, jakże znakomicie
Jest równowagi poziomem ziemi
Na niebie w chmurnej egzystencji

Jestem dzieckiem mej Matki Natury
Kocham z źródła życia błogie chmury
Kiedy wracam na ziemię
Jej siłą pokonuję twardego życia mury

Życie jak fala
Raz wznosi się, raz opada
Rak do przodu, kaR do tyłu

autor

uUulotny

Napisany: 2006-03-03 Dodano: 2006-03-03 23:27:27

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie