Chłapowo My Love III

Trzecia, ostatnia część wspomnień z poszczególnych dni.

"Chłapowo My Love III".
26.08.2017r. sobota 14:38:00

Dzień siódmy- prolog

Tradycja to ławeczka, godzinami siedziałem, z Justyną, Moniką i innymi osobami rozmawiałem. Potem w kościele, byłem, znów do Moniki zaszedłem. Jednak ona była u koleżanek, razem paznokcie robili. Więc później wieczór siedziałem sam, w nocy tv, filmy itd. Szczegołów nie opisuję, bo de facto w pewnych aspektach musiałbym się powtarzać.

Jesteś jedną z tych gwiazd,
Które z nieba na ziemię zesłał Bóg
Przy Tobie dobrego nastroju mam odjazd,
Dla tych chwil całą tę drogę pokonam z nóg.
Za każdy uśmiech, za każdą rozmowę jestem Ci wdzięczny,
Bo czas spędzony blisko Ciebie jest bajeczny.
Nieskromnie powiem, że to tak dużych poświęceń i wytrwałości zdolnych jest niewielu
Ja działam, staram się, a nie siedzę tylko w wygodny fotelu.


Dzień ósmy- prolog

Telefony od i do znajomych, załatwianie spraw z wiązanych z imprezką u mnie, tzw. grill-em. Byłem znów u Moniki, dziś bardzo dużo z nią rozmawiałem, z jej rodziną też, ale najważniejsze jest to, że ona ze mną długo rozmawiałem, ona wiele rzeczy o mnie wie, nawet rzeczy, które nie mówiliśmy. Szczegółów nie zdradzam, pozostawię w myśli, w sercu i przed oczyma. Jednak jestem szczęśliwy, że w dzień mi czas poświęciła, ale wieczorem po kościele, gdy przyszedłem to okazało się, że mimo, że nie chciała iść to i tak poszła z swymi koleżankami. Płakać się chce, są we mnie takie emocje, bo to wszystko świadczy o tym, że jakiś taki specyficzny sposób mi na niej zależy. Mimo różnic, przeszkód, czy cokolwiek będę cierpliwy, będę się starać. Bo ja mocno chcę, mocno wierzę. W kościele był też ojciec kapucyn, potem pod sklepem poznałem brata od koleżanki, a także przypadkiem gościa z moich stron, ojca kumpla od moich znajomych i przyszłego szwagra.


Dzień ósmy- epilog

Trochę zły na Twe kumpele,
Bo nie było Cię, gdy przyszedłem po kościele
No, ale wytrzymałem, nie było łez eksplozji.
Bo miałem w głowie z dnia kilka pięknych wizji.
Byłem smutny nie powiem,
Ale czułem, że się jeszcze czegoś ciekawego dowiem.
Wiele rzeczy się okazuje
Jak to, że mój wzrok Ciebie wypatruje.


Dzień dziewiąty- prolog

Udało się, że znów było co komu pomagać, także z towarem pomogłem. Ale najważniejsza chwila dnia to był spacer mój z Moniką i jej siostrą Justyną oraz psem jako cichymi z boku świadkami. Najważniejsze, że z Moniką rozmawiałem, lekko wyraziłem pewne sprawy. Monika o tym wszystkim wie, ale lepiej było to jakoś ująć, tak czułem. Na wielkie słowa za wcześnie, to wiadomo, ale to, że jest ważna dla mnie i bardzo ją lubię to jeden wielki, niepodważalny fakt. Zrobiliśmy sobie wspólne zdjęcia, to element mojego szczęścia. Podarowałem jej coś, co z Francji przywiozłem. Powiedziała, że nie jest skałą, a więc ona to zdanie wiedziała, że owym wierszu się pojawi. W kościele jak zawsze byłem, potem z różnymi ludźmi rozmawiałem, spacerowałem, pod sklepem byłem m.in. z tatą koleżanki rozmawiałem, pewne pomysły na interes mu przedstawiłem. Potem pakowanie do wyjazdu.

Najpiękniejszy zapach powietrza,
Moja głowa w lesie się przewietrza,
Wspólnie spacerujemy
I zdjęcia robimy.
W mej głowie wszystko się szykuje,
Serce to wszystko analizuje.
No i zaczynam, znaną Ci w przewidywaniach mowę,
W naszej znajomości Ty stanowisz tę ważniejszą połowę.
Nasz wspólny czas, nasza wspólna przestrzeń
Jest mi w sam raz, zgrzyta w Twej zapalniczce krzemień.
Zaraz nastanie niechciany czas pożegnania,
Chciałbym doprowadzić do wspólnego uściskania,
Ale jakaś siła zabrania,
Może powstrzymuje,
Ktoś nasze pożegnanie podpatruje.
Teraz me serce o tym wszystkim rymuje.
Ty wiesz,
Że jeszcze nie jeden powstanie wiersz.


Dzień dziesiąty- prolog
Wstałem przeziębiony, masakra, a w podróży byłem nieco zmęczony. Z ludźmi rozmawiałem, nowe, fajne towarzystwo poznałem, ale kontaktami się nie wymieniałem, bo nie widziałem w tym sensu. Po całym dniu i różnych przeżyciach dotarłem do domu, wiersz pisałem, z Moniką chwilkę rozmawiałem. Pod moją nieobecność koło domu trochę porobili, na ile pogoda i czas pozwalał i zrobili tym mi wielką niespodziankę. Jeszcze większą mamy altankę, która jest całą werandą, hacjendą.

Dzień dziesiąty- epilog

Miałem ochotę zostać jeszcze tydzień,
By z Tobą spędzić chociaż jeden dzień.
Jednak okoliczności ku temu nie sprzyjały,
Lekko siły ze mnie opadały
Łzy tu i ówdzie się pojawiły,
One nową nadzieję we mnie wzbudziły.
Do domu wróciłem,
Siedemset kilometrów od Ciebie się oddaliłem.
Jednak pamiętaj sercem i myślą pozostałem,
Może i dziś znów na ławeczce blisko Ciebie zasiadłem.
Spójrz przed okno ja niebawem wrócę,
Bez Chłapowa tak bardzo się smucę.

Serdecznie dziękuję i zapraszam ponownie, jutro myślę, że będzie bardzo sympatycznie.

autor

AMOR1988

Napisany: 2017-08-26 Dodano: 2017-08-29 09:38:47

Ten wiersz przeczytano 737 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie