Cicho...

Cisza

Z płomieni odradza się dusza
I błądzi po ścieżkach bezkresnych
Stąpa
smakując oceanów życiodajnych
Zatraca myśli
W ustach niosąc słowa
Bolesne bicze świadomości

Cisza

Okrutny losie daj siłę
By serce poskładało swe zmysły
W utracie ambicji
Zapłakało Niagarą łez czystych
Nad splugawioną ofiarą
Rzeczywistości

Cisza

Blask jutrzenki gładzi
Opary zmartwychwstałych
Niepewności

autor

szklanka

Napisany: 2004-10-08 Dodano: 2004-10-18 16:18:40

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie