Cios samotności...

Czasem w zyciu sa takie chwile, o których człowiek chce zapomniec, wurzucic je z pamieci, zatrzec po nich ślad...

Czasem nam sie wydaje, ze zycie
nie ma sensu,
ze lepiej wyjąc butelke z kredensu
i zamnkąć w niej marzenia, o których wciąż myślimy skrycie.

Zasłonić sie barierą nieprzepuszczalną,
wejść w stan błogości,
stan wspaniałej spokojności,
by wyrzucic myśl, tak bardzo nachalną.

Lecz ona ciagle powraca,
ta sama, wielka rozmiarami,
nigdy nas nie opóści, zawsze będzie z nami,
ból powiększa, a szczęście skraca.

Boisz sie jej wypowiedziec na głos,
by nie wyszła na dzienne światło,
samotność, uczucie, które na Ciebie spadło,
tak nagle, zadaje prosto w serce cios.

Raz się z niego podniesiesz,
z życiem się znaowu spotkasz,
a raz upadniesz i się poddasz,
ręce do góry wzniesiesz.

Prosisz o litośc Boga,
a z oczu płyna perliste łzy,
na ludzi, na świat jesteś zły,
tak wielka jest twoja trwoga.

Chcesz się z nia rozstać,
lecz scieżka zycia wciąż kroczysz sam,
czekając z utęsknieniem otwarcia szczęścia bram,
by tam juz na zawsze pozostać.

Lecz takie właśnie chwile nie pozwalają o sobie zapomniec i choćbyśmy wyjęli zadre siedzaca w głebi serca, rana wciąż bedzie krwawić...A na jej zabliźnienie potrzeba więcej czasu niz nam sie wydaje =(

autor

Aniołek_(ona)

Dodano: 2004-11-27 14:34:46

Ten wiersz przeczytano 579 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie