Cisza

Są dwa rodzaje ciszy: budowana sztucznie, na siłę, dawkowana chwilowym brakiem hałasu, dla zdrowia, jak syrop na kaszel i ta druga, za którą coraz rzadziej tęsknimy. Ta, o której właściwie nie uczą w szkołach, ta wyśmiewana przez ludzi, którzy nie słyszeli jej nigdy. Jest ona jak Duch Święty. Wszystkim czego dostrzec nie sposób, a bez czego życia być nie może. Nie jest to cisza martwa i pusta. Ona jest pełna życia, takiego co nie kaleczy lecz odnawia i buduje. Z całym szacunkiem, mógłbym taką ciszę dedykować nie jednemu solenizantowi, w formie nagrania lub wycieczki do źródła. Nie mógłbym kupczyć taką ciszą, bo nawet gdyby fizycznie było to możliwe, ilu miałbym klientów? Prawdopodobnie niewielu. Dzisiaj człowiekowi poza tlenem, wodą i prądem, potrzebny jest nieustanny szum cywilizacyjnego rozwoju. Poczucie bliskiej obecności czegoś co wydaje dźwięk, czyli niechybnie żyje, jest balsamowaniem strachu przed osamotnieniem. To wrażenie tak naprawdę niczym mumia jest martwe, a jednak straszy.
Cisza, której doznałem żyje we mnie wspomnieniem nieodwracalnym. Często do niej powracam choć mam wrażenie, że to ona powraca do mnie w chwilach połamanych wyciem chorej współczesności. Bogactwem naturalnym tego miejsca na ziemi jest cisza.
Tam gdzie byłem, a właściwie ciągle jestem, cisza pozwala słyszeć bicie serca ptaka, który z zamkniętymi oczami siedzi na iglastej gałęzi. Stąpanie biedronek po długich trawach, trzepotanie skrzydeł motyla. Tam słyszę szelest rozchylanych płatków kwiatów, obudzonych słońca wstawaniem. Plusk kropel rosy co oderwane od pajęczych nici rozbijają o trawę swoją całość wzniecając mgłę tęczową. To właśnie w tym miejscu pierwszy raz w życiu usłyszałem szelest cienia chmury, sunącego po ziemi. Echo uderzeń serca, odbite od ściany brzozowego gaju, delikatny szelest krwi płynącej w żyłach. Bliżej nie określony pogłos życia, które właśnie tutaj nie przemija lecz ciągle płynie. Właśnie tutaj zrozumiałem, że czas nie musi uciekać. Czas może się wypełniać ciszą błogosławioną. Wystarczy mu na to pozwolić.

autor

Mirosław Madyś

Napisany: 2010-01-15 Dodano: 2017-01-15 09:15:57

Ten wiersz przeczytano 979 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie