Cisza ducha

O wielki artysto czy krew znajdzie doskonale bezkres

ty zajęty szczegółami za zasłoną

twej mocy zapomnienie
chodź blisko
opisywane metaforami

zasady rzeczywistości tajemnicze
zakryte powabem
wpisane w egzystencje czasu i dawne

tam gdzieś
w podtrzymującym kosmosu stole na mapę
tej serca mocy
wlewającej podróż do przyczyny najdalszej

to wyjątkowe ciało
element stwórcy

potrafi ożywić siebie
coraz nie zwyklejszy

jak dotyk
krawędzi wszystkiego
wrota nowości

niczym inteligentny zamysł
pisze opowieść

o cudach wokół
każde dążące w lepsze
rozwijane z celowością do zgłębiania
elastycznością do poprawiania
aż przesuwane pożytku ruchliwością

wśród nieznanego sił
a wyruszający skarb przetrwania
wnętrza machiny

w nim ważny wspomnień spokój
wydobywany bodźcem

powtarzany z misją
aż wyryje pamięć

rodząc tożsamość nie męczącą

raczej wtedy przyjdzie
przez tarczę perspektywy
tylko wymarzone

jakby aksamit
dopuszczane uszlachetnione
w otoczenie zrozumienia
co jak ogarniająca nieobliczalność

przystosowane do myśli
jawiąc błyskotliwością
odgadnione

autor

Damahiel

Napisany: 2017-03-07 Dodano: 2017-03-07 11:58:01

Ten wiersz przeczytano 1298 razy

Oddanych głosów: 43

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie