Cmentarz zabitych nadziei...

Stoję sama na cmentarzu zabitych nadziei,
na grobach czarne kwiaty i palące się lampiony,
tyle nagrobków i nowych i starych, nie zliczę wszystkich, jest ich chyba miliony !
Szukam wzrokiem mej nadziei nagrobka,
by podejść i pomodlić się o jej zmartwychwstanie,
serce pęka,dusza się łamie,
bo nie wiem,co się bez niej ze mną stanie...
Aż tu nagle wstaje,jak nowo narodzona,
patrzę w jej oczy i niebo widzę w nich,
bierze mnie za rekę i prowadzi do domu,
nauczy mnie na nowo żyć !
Teraz już wiem,że ma nadzieja nie umrze,
że razem z Bogiem będzie ze mną zawsze !
Wiem,że obejmuje mnie swym ciepłem,
dzięki niej na świat inaczej patrzę ! Wielkie szczęście i miłość nieskończona,
to coś, co od niej dostałam,
na nowo ożyłam,nie boję się już tego,czego się bałam !
Serce pęka ze szczęścia,smutek w radość się zmienia,
bo dziś już wiem,że warto wierzyć w swoje marzenia!

autor

Nathalia

Napisany: 2007-01-30 Dodano: 2007-01-30 19:20:56

Ten wiersz przeczytano 450 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie