codzienność

Wciąż nie mogę się przyzwyczaić, że na tym świecie niby nie jestem sama, że mam przyjaciół, którzy mnie kochają, ale kochają jak brata czy siostrę… chciałabym móc codziennie patrzeć w kogoś oczy i mówić, że kocham go za to czy za tamto kocham, dlatego ze jest ze mną przy mnie i dla mnie ze kocha mnie taka, jaka jestem i kocha mnie pomimo wszystko… czasami budzę się i zastanawiam się czy ja jestem komuś potrzebna czy ktoś myśli o mnie czy zastanawia się, co się ze mną dzieje… może moje obawy są nie potrzebne, ale mimo to dalej te myśli krążą mi po głowie i wciąż powracają…

autor

Stefcia

Dodano: 2006-01-10 18:51:30

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie