Codzienny anioł

Spotkałem anioła na drodze przez życie,
gdy szukał wśród ludzi przyziemnej pomocy.
Na skrzydłach miał rany głęboko wyryte –
musiałem go troską otoczyć.

Przez lata udało się świetność przywrócić
i rany zabliźnić nieśmiałym uczuciem.
Tak zdołał mnie ująć pogodą swej duszy,
że pewnie go już nie porzucę.

Mówiłem, nie wierzę, duch wszelki to przesąd,
projekcja bojaźni przed tym, co nieznane,
a jednak to prawda, gdy patrzę na niego,
co bijąc się w piersi, przyznaję.

Choć nieraz jest ciężko, codzienność doskwiera,
to jeszcze i szpilkę pod skrzydło mu wbijam;
spokojnie zamienia się w święty ideał,
dopóki nerwowość nie mija.

Podziwiam w nim troskę, anielską cierpliwość,
jak dźwiga na barkach wciąż większe ciężary
i chociaż problemy jak zjawy nie nikną,
to nawet się nigdy nie żali.

Niekiedy dostrzegam, jak cicho w kąciku
szlochając, uroni swą łzę niewidzialną,
by płonne nadzieje do życia przywrócić.
Współczucie traktuje z pogardą.

Gdy chmury nad głową się kłębią złowieszczo,
niezłomnie trwa przy mnie w chorobie i w biedzie,
ja chociaż spoglądam z niemałą wdzięcznością,
nie umiem mu tego powiedzieć.

A kiedy się podda ostatnim już próbom
i stanie z godnością nieziemskich swych wierzeń,
znów skrzydła rozłoży i wzbije się w niebo,
na pewno mnie z sobą zabierze.

Prywatnemu aniołowi za anielską cierpliwość.

autor

abandon

Napisany: 2014-01-27 Dodano: 2019-04-27 10:27:05

Ten wiersz przeczytano 3030 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie