Feniks...

Dla Fenixa:)

Feniks
Promyczku mój kochany Ja jestem niczym Ikar, Który wie, że jeśli się zbliży to spłonie.
Lecz te płomienie są żalem nieodwzajemnionego uczucia.
Jestem niczym Feniks, Który płonie obracając się w popiół i nicość.
Minie czas długi nim podniosę swe skrzydła I ponownie twarz skieruje do słońca zbliżę Się do promieni, Które dają ciepło, Ale żądają ofiary największej.
Lecz za każdym razem potrafię odrodzić się silniejszy, Choć tak samo naiwny i wierzący w prawdziwe uczucie, Które niczym Feniks potrafi odrodzić się z popiołów zgryzoty i zapomnienia.
Potrafi wzbić się I zbliżyć do promieni które go zabiły.
Tristan350

autor

Tristan350

Dodano: 2006-02-25 14:20:55

Ten wiersz przeczytano 704 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie