Z cyklu HAFTOWANKI - niepokoje

Twoja poezja jak zwykle zachwyca:)

Wiersz pełen pięknych metafor!
Pozdrawiam serdecznie:)

wyhaftowałaś smutek na barwnym kobiercu - ale
dostrzegam kolor nadziei - pozdrawiam

Piękne metafory.Niech miejsce niepokoi zajmie
uśmiechniety spokój i ciepło odnalezione w nadziei na
odnalezienie tej drugiej połowy.Pozdrawiam.

Piękne metafory.Niech miejsce niepokoi zajmie
uśmiechniety spokój i ciepło odnalezione w nadziei na
odnalezienie tej drugiej połowy.Pozdrawiam.

Tkam życie na krosnach,
haft misterny wychodzi,
oczy cieszą się sztuką
choć nie zawsze udaną
Pozdrawiam serdecznie

Ale ładnie, szczególnie spodobały mi się ostatnie dwa
wersy. Miłego dnia.

"Pół duszy" sam chętnie zapamiętam - jako świetny
środek literacki.
Udanych matafor - zresztą - w tym wierszu bez liku.
Widzę, że powoli autorka dorabia się własnego,
niepowtarzalnego stylu.
Czy nie bardziej czytelnie "Tęsknoty" w przedostatnim
wersie, byłoby zamienić na "tętnieniem"?
W moim odczuciu, pęd, wyczuwalny w wierszu, byłby
jeszcze większy, a logika nie byłaby zerwana.

Nadzieja Oskarze, nadzieja...

Pół duszy porwane niepokojem... Lecz dobrze, że wzywa
święty spokój. Może odzyskasz tą połowę duszy z
powrotem? Pozdrawiam.:)

Wzruszyłam się bardzo ładne choć smutne niepokoje...z
ufnością...na pewno nadejdzie... uśmiechnięty
spokój...Pozdrawiam serdecznie

Dziękuję Tulipanku, Matadorax - sprawiłaś mi radość
komentarzem, Olu - do Ciebie zawsze :)

Lęk który jest w Tobie pozostaw. A uśmiechnij się do
nadziei. Pozdrawiam

Ależ Ty użyłaś w tym wierszu pięknych zwrotów i
słów-tylko sie zakochać,bo to piękno samo w sobie...
pozdrawiam ciepło

bardzo dobry obraz
słowa są jak haftowane nie raz chusteczki:)
pozdrawiam:)