CZERWONY PIERŚCIEŃ SŁOŃCA

Myśli moje malują obrazy,
Obłąkany życia okręt,
Utknął na mieliźnie złotego piasku.
Na niebie stada odlatujących ptaków,
Mówią o tym jak zmieniają się pory roku.
Tam gdzie nie ma kochanego serca,
Nawet kwiaty wydają się zawsze szare.
Życie taki krawiec,
Szkoda,że nie uszył mi szczęścia na miarę.
Przyszła pani w sukni złotej,
Pomachała ręką mi.
Wiatr poplątał jej włosy.
Szkoda,że moich nie dotykasz Ty.
Serce coraz bardziej zamyka się we mnie.
W parku na ławce nawet jesień płacze,
Liście lecą z oczu jej.
Widząc losu mego grę słucha śpiewu ptaków,
I nie wie jak pocieszyć mnie.
Pod oknem mym jarząb z jarzębiną
Podają sobie dłoń.
On ma pomarańczowo-czerwony garnitur,
Ona czerwoną suknię swą.
A ja zasłuchana w domu swego ciszę,
W ramionach marzeń tulę się.
Szumiące liśćmi drzewa,
Do snu mnie kołyszą,
Gdzie jesteś kochane serce me?

M.Wityńska.

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2006-09-10 Dodano: 2006-09-11 00:02:34

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie