Człowieczeństwo
Rodząc się uważasz,
że świat jest piękny,
ogromny i pełen tajemnic.
Dorastając dostrzegasz jego wady,
jednakże akceptujesz go.
Gdy jesteś dorosły
całe piękno dzieciństwa
obracasz w zło,
niszcząc wszystko to,
co dotychczas sam zbudowałeś.
Jako człowiek stary
chcesz wrócić do czasów młodości
by naprawić błędy,
które bezmyślnie popełniłeś.
Umierając, będziesz błagał czas
o zatrzymanie wskazówek, ale po co?
Po to, by zrobić go lepszym?
Nie, już za późno, jego już nie ma.
Jego ogrom ginie wraz z nami.
Każda jego cząstka kryje się w każdym z
nas.
Niszcząc siebie, niszczymy go.
To my go budujemy.
My go tworzymy i to my nim jesteśmy.
Jesteśmy światem!
autor
szalona222
Dodano: 2010-03-14 15:50:23
Ten wiersz przeczytano 557 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Tworzymy ten świat ale jesteśmy tylko maleńkim pyłkiem
który ginie w ogromnie kosmosu.
Można by było podyskutować nad wykładnią autorki o
filozofii życia, ale tu nie o to chodzi, chodzi o
jakość wiersza, a ja na tym gatunku za bardzo się nie
wyznaję więc pozostawiam fachowcom merytoryczną ocenę.
A to chryja! Jesteśmy całym światem, a byle co nas
zabija?!
Zastosuję inwersję. To my nim jesteśmy. My go t w o r
z y m y. . Odważna myśl. Odważna puenta. Serdecznie
pozdrawiam.