Człowiek...
Człowiek to krucha istota,
Żyję, śmieje się i później kona.
Pełni jakąś misję na ziemi,
Czasem jest szczęśliwy, albo czasem
kwili.
Stara się jak może,
I czasem bywa, ze krzyknie.. O mój Boże
Jednak, każdemu przypisana jakaś rola,
I na tym balu jest określona pora.
Zawsze wierzyłam głęboko,
Że dobrzy ludzie żyją gdzieś obok,
Chodzą po ziemi i w raju,
I ciągle się do nas uśmiechają.
Źli natomiast chodzą smutni,
Porzuceni i marudni,
I trwać będzie tak wiecznie,
Dopóki nie zrozumieją, że....
Kochać, śmiać się, to takie bajeczne.
autor
Gonia_K
Dodano: 2007-08-11 01:06:44
Ten wiersz przeczytano 595 razy
Oddanych głosów: 13
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Widzisz...z reguły nigdy tak nie jest, że źli ludzie
są smutni...a dobrzy uśmiechnięci - każdy ma "tego
mola, co go gryzie" - tylko jedni umieją skrzętnie
ukryć, nie okazywać i uśmiechać się...a druga grupa
naszej nacji postępuje odwrotnie. Znam ludzi, którzy
gdy są źli, smutni - potrafią śpiewać, gwizdać - a gdy
wszystko jak należy stają się milczkami!
Ale jeszcze trochę dopracuj to swoje pisanie....
Polecam innych autorów dla porównania, ale nie tych z
Beja, tylko klasyków, ucz się od wielkich
"Kochać, śmiać się, to takie bajeczne."
i takie proste choć często niewykonalne!