Człowiek

Człowiek, który biegł w korytach wyschniętych rzek
strudzony, zmęczony na język łapał pot słony
sok wyciśnięty z trudem z pod własnych rzęs.
Dla wyzwolenia z siebie siebie dla obrony
przed strachem strasznym, co go w dzień goni.

Łapał wiatr w swe włosy długie co panoszył
się od rana przez pustkowia blade nieba,
kurz na zębach dawno w dali myśl rozproszył
co ostoja była dlań - jak suchy kawałek chleba.
Nie pomyślał o tym teraz , że w kieszeni go juz nie ma!

Biegł przez przestrzeń meandrami wśród uniesień
niepokoju, biegł by spełnić swe marzenie.
Rozszerzywszy swą źrenice wiedział już co w środku niesie
bez zastrzeżeń pragną tylko raz zagasić swe pragnienie.

Wśród pustkowia spalał tłuszcz, który był
jak święta woda, która w czaszy gładko pływa,
uniósł w stopach gwiezdny pył
z serca głębi wrzask wyrywa........

Człowiek, który biegł w korytach wyschniętych rzek
na próżno szukając zanurzenia w szczęścia rosie
na popiół doszczętnie swe ciało spiekł
przez to że nie wiedział że biegł wyschniętej fosie.

wiersz pochodzi z tomiku "Modlitwy głupka"

autor

Igor Skłamalski

Dodano: 2006-08-29 23:29:13

Ten wiersz przeczytano 544 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie