Człowiek z wagonu

„Szczęściem, jest żyć na tym świecie, ale większym szczęściem, jest to gdy wiemy, że szczęście jest Życiem”

Był człowiekiem, który właśnie wysiadł z wagonu.
Był człowiekiem, nie świadomym przyszłości.
Był człowiekiem, na którego ramieniu, gwiazda widniała, symbol religii którą kochał.
Był człowiekiem marzącym o ogródku, w którym sadziłby najpiękniejsze kwiaty…lecz za to, jego ziemia pochłonęła, On stał się swoim marzeniem…
Ale trochę inaczej.
Czuł On wtedy to wszystko tak bardzo wyraźnie, dzwoni dzwon, jak w ostatniej godzinie…wagon trzęsie się na widok ludzi…
A On stoi i widzi co się z Nim stanie…był taki nieświadomy, a prawdę całą poznał, był taki niewinny…ale dla Nich swą niewinnością zgrzeszył…
I gdy odda ostatni swój oddech, wspomnienie tego marzenia, zawidni w jego oczach…
Gdy wywieziono Go do miejsca, zwanym „O”, widział śmiech dzieci, brnących swymi małymi nóżkami do początku…gdzie był już koniec.
Ale nikt prócz Niego nie znał przyszłości…
„Pewnie nikt już o Nim, pamiętać nie będzie”- tak właśnie myślał…
Obcięli Mu włosy, i za frak je wzięli, odebrali Mu cały majątek, odebrali Mu życie…
I gdy z innymi wchodził do komory, wiedział, że to Jego chwila ostatnia.
A potem jak te kwiaty, w ziemi spoczął…
Lecz każdy pamięta, biedny czy bogaty, o ludziach którzy niewinnie zginęli, pod niemiecki katem.

Na cześć ludzi Którzy niewinnie zginęli w Obozach Pracy.

autor

Anu$ia

Napisany: 2004-11-05 Dodano: 2005-01-23 16:17:32

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie