O człowieku, którego nadzieja...

Poezja zerknęła na prozę

Czuł jak receptory bólu kolejno odpalają.
Fale cierpienia miarowo targały,
nadpsutym litrami przelanej wódki,
skorodowanym ciałem.
Pokryte strupami i otarciami łydki
drżały w poszukiwaniu równowagi.

W zasięgu palców objawiła się
drewniana struktura ławki.
Nowa, dumnie błyszcząca w skwarze.
Rozdarte w kroku sztruksy nie pasowały do niej,
jednak resztką sił chwycił się oparcia.
Walczył z ogłuszającym wyciem w głowie,
szukając w sobie rezerw.

Choćby i na ostatnim wydechu
przejść kilkadziesiąt metrów,
odgradzających go od sklepu
kochanej świętej pani Basi niepytającej
i jej alkoholowego raju
z winem smakującym siarką i tanim plastikiem.

Kilka ciężkich minut,
dłubiących w szarej masie,
kumulował energię potrzebną,
aby wstać. Dla takich jak on
to heroizm.

Organizm po raz kolejny zawiódł go.
Po raz ostatni.

Wizja przelania przez gardło zgniłych winogron
odpływała wraz z rozrzedzonymi resztami krwi
z rozbitej umęczonej paczki na mózg.
Po prostu nie miałeś szans.

autor

valanthil

Napisany: 2019-03-30 Dodano: 2019-03-30 14:04:46

Ten wiersz przeczytano 1021 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie