Czy pamiętam?

Pamiętam, że ciocia Stasia (*) nie miała męża,
lecz nie wiem, czy samotność dla niej to był ciężar.
Sama wybrała życie bez własnej rodziny?
Wiem, że przychodziła do nas na imieniny.
Lubiła nas - dzieci - tulić, bawić, całować,
bajki opowiadać, obrazki kolorować.
Tak, na pewno dla nikogo to nie był ciężar,
że ciocia Stasia nie chciała, nie miała męża.

Pamiętam, że wujek Andrzej (*) też nie miał żony.
Był sam, bez rodziny, chyba zadowolony.
Pracował w jakimś biurze, był porządny, zdrowy.
Sam wybrał samotność, na ślub nie był gotowy.
Często do nas przychodził, brał nas na wycieczki,
częstował słodyczami, kupował książeczki.
Fajny był wujek, pogodny, zadowolony.
To jego był wybór, że jakoś nie chciał żony.

Ciocia spoczywa ze swoimi rodzicami,
których słabo pamiętam, naszymi dziadkami.
Krzyż nad ich mogiłą i proste słowa na niej,
naklejone na marmurze: „Przyjmij mnie Panie”.
Wujek Andrzej też odszedł, odpoczywa w grobie
na świętej Anny. Napis: „Jezu ufam Tobie”.
Ciocia, Wujek – na myśl o nich serce się wzrusza.
Są Świętymi u Pana, blask płonie w ich duszach.


(*) Stasia, Andrzej – dla Autora imiona zastępcze (jakby w tym miejscu symboliczne)

autor

Janusz Krzysztof

Napisany: 2018-10-28 Dodano: 2018-10-28 09:11:25

Ten wiersz przeczytano 987 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie