Deszcz

Mokry perkusista – fanatyk, szaleniec
bębni w parapety z obłędem i pasją.
Silnie, to znów lekko. Co chwilę rytm zmienia.
Hałasu narobił. Nie pozwala zasnąć.

Na dachu wystukał: „Schodami do nieba”.
Złagodniał, by potem znów z furią uderzyć.
Muzyk niewybredny. Niewiele mu trzeba –
wystarczy miedziany dach kościelnej wieży.

Oboje słuchamy. A każde inaczej.
Dźwięki brzmią w półmroku dosadniej niż za dnia.
Mokry perkusista o duszę zahaczył.
Moja to czy twoja? Wciąż słyszę jak łka...

autor

enigmayic

Napisany: 2010-09-01 Dodano: 2010-09-01 18:27:59

Ten wiersz przeczytano 1019 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie