Deszcz

Gdy patrzę w szybę załzawioną,
Widzę na gładkim jej obszarze
Coś, co się mogło zdarzyć pono,
Lecz w moim życiu się nie zdarzy.

W dżdżu kroplach widzę życie całe,
Tych ludzi, co mnie otaczali...
(Tyle przyjaźni zmarnowałem!)
Czy żyją? Czy poumierali?

I z każdą ciężką kroplą deszczu
Po mojej szybie na dół płynie
Uczucie, co nie wzeszło jeszcze,
A już umiera, a już ginie.

Dziś jesteś przy mnie: smutna, cicha,
Daleka, lecz najbliższa w świecie.
Melancholijnie szepczesz „Michał,
To się nie mogło udać przecie...”

Tak dumam co by było, gdyby...
Wtem promień słońca w kropli błysnął,
Rozświetlił zapłakaną szybę,
Jak ciepły uśmiech. Mimo wszystko.

autor

jastrz

Napisany: 2019-09-03 Dodano: 2019-09-04 04:28:17

Ten wiersz przeczytano 1364 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie