Dla Elżbietki.

Pierwsza bajeczka, którą napisałam osiem lat temu na urodziny dla swojej wnuczki. Polubiła ta bajeczkę, a nawet chciała,żeby to była prawda. I spełniły się marzenia.

Śniło mi się dzisiaj w nocy,
że Bóg dał mi wielkie moce.
Ta moc trwać ma pół godziny,
w mojej wnusi urodziny.

- Tak Cię cieszę wielki Boże,
pomóż dla mnie jeśli możesz?
Mam dzieciaki i wnuczęta,
łaska Twoja dla nich święta.

- Dzięki Panie za moc Twoją
zliczę szybko prośby moje:
- dla Elżbietki królewicza,
przystojnego, z cudnym licem.

Białą suknię, aż do ziemi,
welon długi, niech się mieni,
a na główce kwiat różany,
przetykany diamentami.

Sama wianek jej uwiję
i medalik dam na szyję,
potem w niebo się uniosę
kilka gwiazdek jej przyniosę.

Już słoneczko poprosiłam,
żeby zawsze jej świeciło.
Na ogrody poleciałam,
białe lilie pozbierałam.

Wymościłam nimi drogę,
by mięciutko szła do Boga.
Mogę śpiewać, że to szczęście
zakończyło się zamęściem.

Wszyscy ludzie są zdumieni.
- A skąd żeście pannę wzięli?
- Skąd królewicz urodziwy?
Dotykali, czy prawdziwy.

Szybko mija pół godziny,
obudziłam się w pierzynach.
Wnuczka moja słodko spała
i o niczym nie wiedziała.

-Dobry Boże, mocny Panie,
niech sen prawdą się ostanie.
Przecież możesz, cuda nosisz.
-Mogę. Niech Elżbietka o to prosi.

Elżbietkę pokochał biedniejszy królewicz i doczekali się bliźniaczek.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2017-04-13 Dodano: 2017-04-14 19:08:04

Ten wiersz przeczytano 1784 razy

Oddanych głosów: 40

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie Okazje Urodziny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie